ترفندهای کارگردانی

 

ترفندهای کارگردانی

 

  دورخوانی متن و تمرین

در اولین جلسه روخوانی متن کارتان را با یک سخنرانی عالی طولانی و درخشان آغاز نکنید.

بازیگران از آن لذت خواهند برد – آنها با تمرکز بر سخنان شما می خندند یا اخم می کنند اما انقدر عصبی و پراسترس خواهند بود که نمی توانند سخنان شما را درک کنند. با کارهای عملی شروع کنید: برنامه تمرین، دفعات اجرا. لازم است برای آنها بگویید که که نمایش را چگونه میبینید ودیدگاهتان چیست اما نشان دادن طرح ها به گروه ایده کلی شما را بسیار بهتر و مؤثرتر توضیح خواهد داد.

اجازه ندهید که بازیگران حین روخوانی متن زیر لب حرف بزنند.

همه از اولین دور خواندن متن بیزارند ولی دراغلب اوقات هنگام روخوانی جمعی درک و شهودی به دست می آید که هیچ کس با خواند متن به تنهایی به دست نمی آورد. کمی سختگیری کنید. بازیگرانیؤ را که قرار است در صحنه های ابتدایی بازی کنند متقاعد کنید تا همه نیرو و انرژیشان را صرف کار کنند حتی اگر این مسأله به معنی این باشد که مجبور شوند بارها کار را متوقف کرده و دوبارهاز نو شروع کنند. به آنها اطمینان دهید که اگر کارشان به برداشتهای متعدد بکشد مورد تمسخر و استهزاء سایرین قرار نمی گیرند. آنها با خود فکر خواهند کرد: چقدر شجاعانه و خوب است که دارد تلاشش را می کند.

 

پس از دورخوانی درباره متن صحبت و بحث کنید.

زمانی که هنوز نمایش در ذهن آنها تازه است و از انجام کار سخت هراسی ندارند همان زمانی است که می توانید ایده هایتان را در ذهن آنها جا بیندازید. از هر تعدادی از بازیگران که لازم میدانید بخواهید تا درباره متن صحبت کنند اما نسبت به آن بازیگر همه چیز دان گروه که ایجاد ابهام کرده و نظریه هایی درباره مفهوم درونی مطرح میکند و ترس و گیجی را در فضا ایجاد می کند، هوشیار باشید.

پرسش های اساسی بپرسید.

پرسش های خوبی که در شروع کار می توانید مطرح کنید: کجا هستند؟ چه کسی به چه کسی مرتبط است ؟ افراد درباره یکدیگر چه حسی دارند؟ چه وقتی از سال است؟ چه وقتی از روز ؟ چند سال سن دارند؟ چه نوع گویش یا لهجه ای دارند؟ چرا او وارد اتاق می شود؟ چرا او اتاق را ترک می کند؟ چه کسی چه کسی را تعقیب می کند؟

 فراز و نشیب های یک صحنه را مشخص کنید.

در کدام بخش رسمیت صحنه به وسیله معمولی و عادی بودن شکسته می شود؟ کجا عشق به وسیله نا امیدی نابود می شود؟ چه وقت شکارچی طعمه تازه ای پیدا می کند؟ چه هنگام شکار مقاومت را از سر می گیرد؟

این صحنه های داخلی را ترسیم کرده و آنها را مانند " صحنه های فرانسوی" که مبنای آن هر ورود و یا خروج یک شخصیت به صحنه است ،مورد بحث قرار دهید ، در این نوع صحنه ها هر صحنه منفرد دراماتیک زمانی شکل می گیرد که چند خط دیالوگ یا اتفاق دارای ابتدا و میانه و انتهای ویژه خودشان باشند.

 

 

تمرین نیازمند نظم و دیسیپلین است.

این وظیفه شما نیست که همیشه دوست همه باشید. با تأخیرها برخورد کنید. ( اگر بر حسب اتفاق بازیگر دیرتر در تمرین حاضر خواهد شد باید این مسأله را تلفنی اطلاع دهد.) با پچ پچ هایی که حین تمرین دیگران به گوش می رسد، با خواندن روزنامه درجایی که بازیگران که مشغول تمرین هستند برخورد کنید.

برنامه را برای یک هفته در یک ساعت مشخص تعیین کنید.

به خاطر داشته باشید که در روزهای شروع تمرین هنگامی که همه در حال شناخت یکدیگر و نمایش هستید همه چیز حداقل دوبرابر آنچه فکر میکنید طول می کشد.

 

بازیگرها را بلاتکلیف و سرگردان نگه ندارید.

این مسأله باعث تضعیف روحیه کل گروه می شود. به هر وسیله ممکن آنها را وادار کنید که زود سر تمرین حاضر شوند تا به این ترتیب انرژی و انگیزه تمرین را از دست ندهید و اگر قرار است بازیگری برای مدت نیم ساعت منتظر بماند به او اجازه دهید که بروند و سر ساعت تمرینش برگردد. و از او عذرخواهی کنید.

هنگامی که ضرورتی ندارد، عذرخواهی نکنید.

خود مقصر بینی حتی اگر جدی نباشد می تواند یک گروه را از داخل تضعیف کند. یکباردیگر: سعی نکنید همیشه با همه دوست باشید.

 اطمینان حاصل کنید که هنگام مدیریت صحنه زمانهای مناسب را برای استراحت در نظر گرفته اید.

اشکالی ندارد که شما به عنوان کارگردان بدون توقف به جلو حرکت کنید. شما فرمانده هستید اما سربازان شما زودتر خسته می شوند. آنها انگیزه های درونی شما را برای همیشه درحالت آماده باش بودن ندارند.

سپاسگزاری و تشکر کنید.

رفتار و منش صحیح و منطبق با اصول نمایش باعث می شود که بازیگران و گروه به وضوح و به شکلی مؤدبانه دستورات یا درخواست های مدیر صحنه را بپذیرند. این استانداردها را رعایت و اجراکنید.

هرگز به هیچ یک از اعضای گروه اجازه ندهید که با مدیران صحنه رفتار بی ادبانه و مغرورانه داشته باشد. این گونه رفتارها باید متوقف شوند هرچند در مدارس بازیگری آموزش داده نشده اند.

 

سایر کارکنان و اعضای گروه را نیز در نظر بگیرید.

کارکنان و خدمه بخشی از این فرآیند خلاقانه هستند نه منفک از آن. آنها می توانند ایده ها و طرح های فوق العاده ای ارائه دهند اما در اغلب اوقات از گفتن اینکه چه فکر میکنند بسیار وحشت دارند.نظرات آنها را در زمینه ای که در آن تخصص و فعالیت دارند جویا شوید.

از پیش قانون هایی را برای چگونگی مطرح کردن طرح ها و ایده های خلاقانه وضع کنید: به شکل خصوصی و مستقیما به شما.

همیشه صحنه راپیش از آنکه آن را با بازیگران تمرین کنید برای خودتان بخوانید .

هربار که این کار را میکنید چیزهای تازه ای به ذهنتان می رسد.

ذهنتان را با متن فیلمنامه  پرنکنید.

تا آنجا که امکان دارد مشاهده کنید.زمانی که یک بازی در جریان است و حتی در حین اجرای کل نمایش دایم یک گوشه نشینید و یادداشت برداری نکنید. شیوه مناسب این است که نیمه اول کار را بدون یادداشت برداری تماشا کنید.

چگونگی اجراها را به خاطر بسپارید و سپس یادداشت هایتان را بنویسید. برای قسمت دوم نمایش هم همین گونه عمل کنید. در تمرینهای اول سعی کنید یک اجرای کامل را بدون یادداشت برداری تماشا کنید. خودتان را در نمایش و اجرا غرق کنید و تا حد امکان مانند یکی از تماشاگران به آن نگاه کنید. یادداشت برداری را به بعد موکول کنید. در اینجا یک استثنای مهم وجود دارد. در طول تک اجرایی که در مراحل نهایی تمرین انجام می شود اصلا به نمایش و اجرا نگاه نکنید. فقط گوش دهید.

به لحظه های دشوار مانند کشفی جدید بنگرید.

زمانی که در حین تمرین با مانع و مشکلی مواجه می شوید معمولا بهترین کار این است که آن را به حال خود رها کنید. راه حل بسیاری از مشکلات و مسائل در گامها و صحنه های بعدی آشکار می شوند.بسیاری دیگر تز دشواری ها هم که به حال خود رها می شوند بسادگی خود به خود حل خواهند شد.

هنگامی که اعضای گروه خسته اند تمرین جدیدی را شروع نکنید.

کارها و تمریناتی را که تا آن زمان انجام داده اید مرور کنید.

تمرین را با یک یادآوری خوشایند تمام کنید.

در پایان تمرین از تک تک افراد برای همکاری و تعهدی که به کار دارند تشکر کنید

عبوس و بدخلق نباشید.

تمرین باید نفس گیر و سخت و... همراه با لذت باشد. شما هم باید همینطور باشید.

اگر به اشخاصی خارج از گروه اجازه دادید تا شاهد آخرین تمرین شما باشند...

پس از پایان اجرا پرسشهای مشخصی از آنها بپرسید:

الف. چه چیزی را نتوانستید بشنوید؟

ب. چه چیزی را متوجه نشدید؟

ج. چه چیزی مانع از علاقه شما به نمایش نشد؟

د. بیست و چهار ساعت بعد چه حسی داشتید؟